“Het is tweede paasdag, een maandag, vanochtend was het veld achter het huis weer helemaal wit”, uit: Irwan Droog, Het huis aan het einde
Je leest er makkelijk overheen, dat achteloze tussenzinnetje: een maandag. Alsof tweede paasdag ooit op een andere dag zou kunnen vallen.
Misschien zoek ik er teveel achter, maar zou het kunnen dat de schrijver, van een jonge generatie en naar zijn boek (dat gaat over wonen op een bijna verlaten eiland op de Poolcirkel) te oordelen onbekend met de wereld van kerk en geloof, heeft gedacht dat Pasen, net als Kerst, op verschillende dagen zou kunnen vallen?
Mensen oriënteren zich in de tijd. Het ritme van dag en nacht, van de regelmatige rustdag – het is allemaal al in het scheppingsverhaal aanwezig – geven houvast in de tijd. Dat geldt ook voor de liturgische ordening. We gaan van zondag tot zondag. Van feest tot feest. Voor mij zelf is dat belangrijk, dragende grond, al zal dat ook met mijn beroep te maken hebben.
Toen we drie jaar geleden geen Pasen konden vieren in de kerk, vanwege corona, stelde iemand voor om dan maar Pasen in de zomer te vieren. Natuurlijk is het op een bepaalde manier altijd Pasen, zeker iedere zondag, maar zo’n voorstel laat mij in verbijstering achter.
Boven de poolcirkel, waar dag en nacht vervloeien, of op het zuidelijk halfrond, waar Kerst wordt gevierd hoogzomer, zou mijn geloof acuut verkruimelen.
Een korte serie artikelen op verzoek van Kerkblad Assen, gepubliceerd in nr. 8/2023
No Comments