Artikelen

Weerwoord

Als mensen tegen mij zeggen dat ik een ‘verbinder’ ben, word ik altijd een beetje blij. Want dat is precies wat je als stadspredikant wilt doen. Verbindingen leggen tussen mensen, stadsgenoten, mensen met een verschillende achtergrond, mensen die opereren vanuit diverse organisaties. Het geeft een goed gevoel als je merkt dat het hier en daar lukt om zulke verbindingen te maken. Het is stimulerend als dat door anderen wordt gezien en gewaardeerd.

geschreven voor jubileumnummer Kerkblad Protestantse gemeente Assen, januari 2017

Verbinden kun je opvatten als een reactie op de tendens in de huidige samenleving. Die gaat namelijk de andere richting uit. Steeds meer komen mensen en groepen tegenover elkaar te staan in plaats van naast elkaar. Het onderlinge verband valt uiteen. Men leeft langs elkaar heen, ieder in zijn eigen bubbel. Verbinden is dus een weer-woord, een reactie, tegen de trend in.

Het is altijd van belang om je eigen tijd in historisch perspectief te zien. Dat levert een gezonde relativering op. Want, vroeger was alles nog beroerder, om het met een kwinkslag te zeggen. Een of twee generaties geleden leefden we in wat we toen de verzuilde samenleving noemden. We hadden het wel gezellig, maar alleen in eigen kring. Er gaapte een grote kloof tussen de wereld van de kerkelijken, en vaak daar binnen nog tussen de diverse kerkgenootschappen, en de buitenwereld. De zuilen als eilanden van zelfgekozen isolement.

Het beeld van de eilanden gaat nog steeds op, al is de bevolkingssamenstelling veranderd. We noemen het nu de gesegregeerde samenleving, sociale en etnische groepen die langs elkaar heen leven. Zijn we zoveel opgeschoten? Misschien toch een beetje. In toenemende mate zijn we tot het inzicht gekomen dat de eilanden met elkaar een archipel vormen. Ze horen bij elkaar. Dus is het van belang om de veerdiensten tussen de diverse eilandjes goed te onderhouden. Kortom, om verbindingen te leggen en misschien wel bruggen te slaan, om in de beeldspraak te blijven.

De kerk is niet één van die eilandjes, maar één van de veerboten. Ze is er om de relatie te onderhouden, om verbindingen te realiseren, om mensen bij elkaar te brengen, om mensen bij God te brengen. Ook die verbinding (religie) is van belang. De kerk doet dat niet, ze schept daar gelegenheden voor.

Twee voorbeelden van activiteiten waar ik als stadspredikant bij betrokken ben ter illustratie. Al bijna 10 jaar is er in onze stad het platform levensbeschouwelijke organisaties waarin mensen uit diverse clubs elkaar ontmoeten. In alle bescheidenheid werken we aan onderling begrip en uitwisseling. We laten aan iedereen zien dat je heel goed samen op kunt trekken ook al denk en leef en geloof je verschillend.
De kerkelijke popupwinkel die inmiddels bij velen in de stad bekend is, is een ander voorbeeld. Het blijkt bij uitstek een plaats waar de kerk op een nieuwe en verrassende manier present is in het hart van de stad, als een teken van verbinding en een plaats van onvoorwaardelijke ontmoeting tussen gewone mensen.

Samenleven gaat niet vanzelf. Dat is nooit zo geweest, dat is het ook vandaag de dag niet.
De kerk is vanouds een plek waar het samen leven wordt geoefend. Niet het samenleven van gelijkgezinden, maar het samenleven met gelijk geroepenen.
In de open kring van mensen die het brood en de beker delen, zie je elkaar aan, en weet je dat die ander ook iemand is naar wie God met liefde kijkt, net zoals dat voor jou geldt. Je wordt dus uitgenodigd op een zelfde manier naar die ander te kijken en naar alle anderen, als je zelf gelooft door God te worden gezien.

Wie met zulke ogen in onze stad rondloopt, kijkt anders.

Previous Post Next Post

No Comments

Leave a Reply