Stratenmaker

Onlangs had ik even vakantie. Hoewel we niet echt op reis zijn geweest, hebben we van alles gedaan in en om huis, genoten van het mooie weer en van ontmoetingen met familie en vrienden. Daarnaast heb ik een klein terras aangelegd in onze tuin en een bestaand tegelpad geprobeerd te verfraaien. Nu is bestraten een vak apart. Ik had dat wel eens vaker gedaan, vooral de kunst afgekeken, maar ik denk dat een professional meewarig om het resultaat van mijn moeizame arbeid zal lachen. Gelukkig hoeft er geen zwaar verkeer over. Voor mij en (belangrijker!) mijn vrouw is het goed genoeg. Het moet bij ons ook niet allemaal te perfect zijn, daar worden we wat zenuwachtig van.

Als je gaat bestraten, komt het allemaal aan op een goede ondergrond. Voldoende ophoogzand om je tegels in te leggen. Sowieso valt het mij bij vaklui op, dat de voorbereiding vaak het halve werk is. Amateurs, zeker als ze wat ongeduldig zijn (zoals ik), beginnen veel te snel.

Een andere ervaring bij dit soort fysieke arbeid is voor mij dat het een eigen soort voldoening oplevert als je het uiteindelijke resultaat ziet. Niet omdat het zo bijzonder fraai is, maar omdat je naar iets kunt wijzen en kunt zeggen: dat heb ik gemaakt!
Mijn werk is vaak dat je een beetje achter je bureau zit te suffen en te bedenken wat je nu weer voor stichtelijks in het kerkblad moet schrijven. Daar komt dan wel wat uit, wat je ook aan kunt wijzen – het staat zwart op wit – , maar dat beklijft amper, laat staan dat het bewondering oproept.

Ach, ik heb echt geen klagen, wees gerust.
Het is best leuk om in je vrije tijd wat te klooien met een tegelpaadje. Maar ’s avonds was ik kapot en ik had de andere dag spierpijn van het slepen met zware betontegels. Aan mijn werk hou je hoogstens hoofdpijn over…