Geliefde broeders en zusters, laat mij vandaag eens nadrukkelijk met die traditionele aanhef beginnen.
Broeders en zusters, maar ook iedereen die zich niet aangesproken voelt door een van deze binaire categorieën, beste mensen, beste reizigers…
We spreken elkaar aan, we groeten elkaar, als mensen die ieder op een eigen manier bij deze gemeenschap horen, de open kring van Christus’ gemeente, de kerk midden in de wereld. Weet je gekend, hier, vandaag, in de schaduw van Gods kerk, in het midden van de mensen.
We vieren vandaag de start van een nieuw kerkelijk seizoen.
Natuurlijk hopen we dat we alle activiteiten die we ons hebben voorgenomen, uit kunnen voeren, zonder al te veel beperkingen, zonder al te veel hindernissen.
Veel van de reguliere dingen gaan gewoon door. Het ritme van de zondagse vieringen, we houden de lofzang gaande.
Daarnaast de kerk op maandag, zeg maar, de activiteiten en ontmoetingen door de week.
Maar, al die dingen die we … doen (het activisme zit ons in het bloed), dat alles is uiteindelijk niet waar het om gaat. Ze zijn de middelen, niet het doel. Ze zijn de buitenkant, maar het gaat als het er op aan komt om de binnenkant, om dat wat ieder van ons, broeders en zusters en alle andere gewone mensen, wat ons, wat mij drijft, bezighoudt, aan het hart gaat, waar ik voor leef, waar ik om geef.
Het jaarthema van de landelijke kerk, altijd een handige kapstok, is Van U is de toekomst.
We gaan niet zomaar op weg, maar met elkaar en met God, schreef collega Esther in het laatste kerkblad. We geloven dat we op weg zijn naar een toekomst die gekleurd wordt door alles wat in dat motto besloten ligt, Gods vrede, Gods gerechtigheid, Gods koninkrijk, waar ieder mens en heel de schepping tot haar recht komt, gekend wordt, bij naam en toenaam, zusters en broeders, gekend naar je diepste wezen.
Het Gebed dat Jezus ons leerde, het Onze Vader, is als een samenvatting te zien van ons geloof.
Het voert te ver om daar nu al te diep op in te gaan. Hopelijk is die gelegenheid er in de komende tijd nog volop.
Maar ik zou er vandaag iets over willen zeggen, dat ik onlangs tegenkwam en dat me aanspreekt.
Het gebed eindigt met de lofprijzing, Want van U is het Koninkrijk, de macht en de heerlijkheid, tot in eeuwigheid – Van U is de toekomst, zeg maar.
Jezus leert dit gebed aan zijn leerlingen. De tekst ervan gaat terug op gebeden uit zijn eigen joodse traditie.
De rabbijnen kennen de uitspraak, dat alles in Gods hand ligt, behalve de lofprijzing. De lofprijzing is iets waarover de mens de vrije beschikking heeft. De mens is vrij om God te eren of om dat na te laten. Juist die vrijheid is de voorwaarde voor de lofprijzing. Want afgedwongen lof of geloof, is geen geloof. Het gaat om de vrije beaming, om jouw eigen instemming.
Maar als je dat dan doet, als je meedoet, dan altijd in de toonhoogte van de lofprijzing. Ook dat komt uit de joodse traditie. Het dagelijks gebed in de synagoge eindigt met drie lofprijzingen. Het gebed mag je inkorten, je mag het variëren naar gelang de situatie, maar die drie lofprijzingen aan het eind moeten volgens dezelfde rabbijnen altijd volledig worden uitgesproken.
(ontleend aan Klaas van der Kamp, Kerk van de toekomst is als een klooster, in: Jan Renkema & Leonie van Straaten (red.), Kerk van de toekomst, Sjibolet Amsterdam 2016, p. 78/79)
Voor mij betekent dat, dat als het erop aan komt, de vreugde om Gods goedheid, die tot uitdrukking komt in de lofprijzing, de toon zet. Zonder dat, gaat het niet, loopt het vast, bloedt het dood.
Tot slot.
Deze week kreeg ik een paar oude printjes aangereikt. Uit een leerdienst die hier in Vries in 1988 is gehouden, met bijdragen van gemeenteleden, over het Onze Vader. Onderwerp was dit boekje: Gebed met open ogen – het staat ook al heel lang in mijn boekenkast.
Ik lees de korte overweging voor, bij het slot van het gebed;
Tenslotte klinkt dat machtige ‘Want van U is het koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid tot in eeuwigheid’.
Een lofprijzing van God, onze Vader.
Een kernachtig belijden van ons geloof.
Een protest tegen alle schijnkoningschap, schijnkracht en schijnheerlijkheid in deze wereld.
Met het afsluitende Amen spreken wij uit, dat wij vertrouwen hebben en betrouwbaar willen zijn.
Vertrouwen en betrouwbaar zijn. Uit deze twee grondwoorden bestaat ons hele geloof.
AMEN
No Comments