schildpadzorg

Sinds enige tijd ontvang ik de nieuwsbrief van Karavaan der Zotten, gemaakt door mensen rond een christelijke leefgemeenschap in Utrecht. Vaak staan er inspirerende verhalen in.
Zoals deze tekst van de Amerikaanse evangelisch theologe Tish Warren, geschreven op verkiezingsdag.

Ik geef het maar onverkort door, inclusief de link naar de lange versie (in het Engels)

De les van de schildpaddenbrigade op verkiezingsdag

Move fast and break things, zeggen ze in Silicon Valley. Ik geloof eerder in go slow and repair things. Hoe moeilijk dat ook is als je ziet wat er van de cultuur en de kerk hier in Amerika geworden is.Ik heb honderdduizenden woorden geschreven over geloof en cultuur, ik heb mijn hoofd gebroken over die paradoxale en verbijsterende beweging die evangelisch heet, en ik heb gestudeerd en gedebatteerd over de opkomst van christelijk nationalisme in Amerika. Maar toch, ik merk telkens weer dat ik geen woorden meer heb, in deze tijd van verkiezingen.

We staan voor enorme problemen als cultuur. Verhalen van geweld en oorlog schreeuwen ons toe. Het menselijk leven – of dat nu een embryo is, een vluchteling, een Joods of een Palestijns kind, of een immigrant – wordt niet meer gewaardeerd en beschermd.

We staan ook voor reusachtige problemen als kerk, hier in Amerika. De evangelische beweging is onherkenbaar voor me geworden, nu de loyaliteit voor de MAGA-beweging (Make America Great Again) bij zo veel evangelicalen geen einde lijkt te kennen. Mijn theologie is niet veranderd, maar ik ben meer vervreemd van deze beweging dan ooit tevoren. En de kerk laat dezelfde polarisatie zien als de rest van de cultuur. Ik spreek voorgangers, schrijvers en leiders, maar niemand weet hoe we het moeten repareren.

Wat er met de verkiezingen gebeurt, kunnen we niet controleren. We hebben ook geen controle over internationale gebeurtenissen. We kunnen niet even met een handgebaar de problemen in de kerk oplossen. Op veel dagen lukt het me amper om het eten op tafel te krijgen. Maar in alle verdriet en angst over deze realiteit heb ik hoop en inspiratie gevonden op de vreemdste plek die er is: schildpaddenredders.

Ik heb heel aandachtig het boek Of Times and Turtles zitten lezen, van Sy Montgomery. Het gaat over mensen die proberen om ‘de meest bedreigde groep diersoorten ter wereld’ te redden: de Turtle Rescue League in Massachusetts. Maar het gaat ook over de grotere thema’s van geduld en heling.

Veel schildpaddensoorten, schrijft ze, worden ernstig met uitsterven bedreigd, door een eindeloze lijst problemen: van klimaatverandering tot bouwprojecten en een zwarte handel in zeldzame dieren. De problemen zijn zo groot dat het zinloos lijkt om deze dieren te helpen. Hun zaak lijkt eigenlijk al verloren. En toch vindt Montgomery een vrolijke groep mensen, uit de hele wereld, die tot adembenemende extremen gaan om schildpadden te redden en te verzorgen, één voor één.

Misschien is de connectie vreemd, maar dit boek heeft mijn commitment aan de lokale kerk vernieuwd. Elk verhaal van een schildpad die weer wordt vrijgelaten, herinnerde me eraan dat dit het enige is dat we hebben. Kleine oplossingen. Dat is hoe de hele schepping hersteld kan worden.

Het is verleidelijk om naar grote oplossingen te zoeken: nationale verkiezingen, een spectaculaire revival, een succesvolle boodschap die viral gaat. Ik wil iets groots en meeslepends dat een snelle oplossing brengt, in plaats van kleine dingen, waar je geduldig voor moet zijn. Zoals het spreekwoord, dat afkomstig is van Silicon Valley, en veel zegt over onze cultuur: move fast and break things. Mijn man en ik hebben dit jaar een andere versie bedacht: go slow and repair things.

We kunnen voor mensen zorgen in nood in onze stad. We kunnen trouw zijn aan onze kleine kerken. We kunnen met aandacht lezen, leren van de heiligen die ons zijn voorgegaan, wier politieke theologie robuuster en orthodoxer was. We kunnen in onze eigen omgeving iets bouwen dat stevig, langzaam en duurzaam is. Iets dat kan getuigen van Jezus en zijn koninkrijk, een koninkrijk dat niet ten dienste staat van de Amerikaanse politiek in elk geval.

Ik schrijf dit op verkiezingsdag. Ik heb gestemd vandaag. En ik hoop, als je dat ook doet, dat je stemt voor wie opkomt voor democratie en recht voor wie kwetsbaar is. Maar zelfs in deze sleutelverkiezing is stemmen niet het hoogtepunt van de politieke missie die we hebben. Het is waarschijnlijk niet eens het belangrijkste dat je vandaag doet.

De eerste sociale taak van de kerk, zoals theoloog Stanley Hauerwas vaak zegt, is om de kerk te zijn. Een alternatieve gemeenschap, gevormd door Jezus, die een ander soort rijk belichaamt. Trouw aan dat rijk is onze diepste maatschappelijke verantwoordelijkheid. De oproep van de radicale Bergrede, tot mildheid, rouwen, vergeving en liefde voor onze vijanden. Dingen die klein en ineffectief voelen maar, zoals Jezus laat zien, de weg zijn van heling en vernieuwing. Het dagelijkse werk van een nieuw soort mensen worden. Met Gods genade, langzaam gaan, en dingen repareren.

Tish Warren.

De lange versie in Christianity Today