Gistermiddag waren we in het Noorden van Friesland. In het dorpje Morra om precies te zijn, tussen Dokkum en Lauwersoog. Daar staan namelijk in een weiland meer dan 4000 poppen opgesteld. Samen vormen ze ‘Kamp Morra’, om aandacht te vragen voor de ruim 4000 alleenreizende vluchtelingenkinderen in Griekenland. Deze poppen zijn gemaakt door gezinnen, scholen, dorpen, wijken en kerken uit heel Noord Nederland.
Het was een indrukwekkend gezicht, een weiland vol.
Ik vond het wel een passende plaats om even te zijn, op Goede Vrijdag.
“We willen hiermee aandacht vragen voor de kinderen in Kamp Moria en er zo voor zorgen dat de prioriteit om deze kinderen te helpen bovenaan de agenda komt bij het nieuwe kabinet en de Tweede Kamer”, staat er op de website.
Maar de Tweede Kamer had deze week wat anders aan haar hoofd….
De situatie van de vluchtelingen en de vluchtelingenkinderen grijpt mij aan. U weet dat. We hebben er ook hier vaker aandacht aan besteed.
Ik heb me afgevraagd waarom dit mij niet loslaat. Er is zoveel meer leed in de wereld. Er zijn genoeg problemen dicht bij huis. Je kunt de hele wereld toch niet op je nek nemen?
Waarom blijft me dit bezighouden, dat ik ervoor naar Friesland rijd, voor een sympathieke maar ook symbolische actie?
Daar zit natuurlijk iets persoonlijks bij, maar daar zal ik u niet mee belasten.
Misschien heeft het er ook mee te maken, bedacht ik, dat het hier gaat om leed, om lijden, om onrecht, dat niet het gevolg is van pech of van ongelukkig toeval. Het gaat hier niet om tragisch lijden waar mensen machteloos tegenover staan. Nee, de schrijnende situatie van vluchtelingen aan de rand van ons continent, van zogenaamde illegalen in onze eigen samenleving, de uitbuiting van arbeidskrachten en seizoenwerkers in eigen land – het is allemaal vermijdbaar, het is een goed eind op te lossen, er is zelfs breed draagvlak voor als het gaat om de opvang van vluchtelingenkinderen, maar het gebeurt niet, door menselijke onwil, door politiek opportunisme en andere dingen die de dames en heren politici misschien vergeten zijn…
Ongeluk waar je niks aan kunt doen – dat is één. Dat is onmacht. Maar ongeluk dat te vermijden is, dat is iets waar je je nooit bij neer moet leggen. Dat is geen onmacht maar onrecht. En daar kun je, moet je, je tegen verzetten, wil je je geloof niet verliezen.
Als wij Pasen vieren, dan gaat het volgens mij daar om.
Pasen is voor mij ook de bevestiging van het diepe besef dat deze wereld en ons leven en het leven van ieder mensenkind niet zo bedoeld kan zijn dat mensen in onrecht leven.
Er is veel onrecht en lijden en verdriet. Zoveel dat je je er soms machteloos bij kunt voelen. Maar Pasen bevrijdt je juist van die onmacht. Het doorgaande refrein in al die oude Bijbelse verhalen, van schepping, van uittocht en van de profetische visioenen.
Pasen is … een boodschap van licht die de vrouwen ontvangen in hun verdriet. Als alles donker is … maar zelfs in het donkerste donker kan Gods licht gaan schijnen, als wij het durven zien, als wij het durven doorgeven.
Pasen is ook, de overwinning op je eigen apathie, je eigen ongeloof.
Het is de boodschap, de plechtige belofte: we geven de dood, het kwaad, het onrecht, we geven de dood niet het laatste woord.
Dat is wat Jezus ons nalaat, zijn vrienden en vriendinnen, in het teken van de maaltijd, de liefdesband die sterker is en alles overwinnen zal. Dat is wat Jezus ons opdraagt: blijf het verhaal van bevrijding vertellen, blijf de liefde zoeken, Ik ben er voor jou, de boodschap van The Passion dit jaar: blijf geloven in de droom dat een wereld zonder onrecht, een wereld van vrede en recht kan bestaan.
Geloof dat je handen en voeten geeft door het zelf te leven.
Om te beginnen met wat meer gewone menselijkheid.
No Comments