Boeken

Monique Samuel, Dagboek van een zoekend christen

Alles wat Monique Samuel doet lijkt in de overdrive te gaan. De jonge politicologe (1989) is sinds 2011 een bekendheid in medialand geworden door haar commentaar op de gebeurtenissen in Egypte. Ze reisde rond in het geboorteland van haar vader en in andere landen van het Midden-Oosten en schreef daar een onderhoudend boek over Mozaïek van de revolutie. Daarin bleek al haar belangstelling voor religie en geloof. Ze herontdekte de koptische traditie die deel uitmaakt van haar familiegeschiedenis.

monique samuelTegelijk maakte ze in haar persoonlijk leven enkele ingrijpende veranderingen door. Ze scheidde van haar man, kwam uit de kast als lesbo en ging een relatie aan met een niet-christelijke vrouw. Het leidde tot een breuk met de orthodoxe kerk van haar jeugd en tot een zoektocht die nog steeds gaande is. Van deze zoektocht legt ze verslag af in haar Dagboek. Als lezer raak je overweldigd door de opsomming van de verschillende stations die ze tijdens haar zoektocht heeft aangedaan: jeugdbijeenkomsten, bidstonden, aanbiddingsconcerten, christelijke campings, jeugdkerken, revivalbewegingen in de Verenigde Staten; ze keek over christelijke grenzen heen naar het jodendom, de islam, het hindoeïsme en boeddhisme, werd actief voor de Rooms-Katholieke Kerk, bezocht kerkdiensten van christelijk-gereformeerden, Nederlands-gereformeerde, gewone gereformeerden, baptisten en lutheranen, deed en passant belijdenis bij de vrijgemaakten, bezocht pinkstergemeenten en grote evangelische bijeenkomsten (alle genoemd op blz. 14 en 15). Wat het haar opleverde? Een helder besef dat God niet aan één kerk gebonden is en dat Hij/Zij ‘duizendmaal ruimdenkender is dan wij, beperkte mensen’ (16). Haar geloof is niet het punt van twijfel, want daar legt ze soms hartstochtelijk getuigenis van af. Haar zoektocht betreft veel meer de manier waarop zij en andere hedendaagse gelovigen God kunnen ervaren. Een nieuwe manier van christen zijn, christen 2.0. Daar gaat haar dagboek over.

De structuur die ze daarvoor heeft gekozen is die van de oude Tien geboden. Dat lijkt niet direct voor de hand te liggen. Ze werd echter gevraagd voor de gelijknamige rubriek van het dagblad Trouw en het lijkt erop alsof ze dat interview in uitgebreide vorm in haar boekje uitwerkt, regelmatig aangevuld met citaten uit haar boek over de Arabische lente en eigen eerder gepubliceerde blogs of columns. Want naast dat ze in een adembenemend tempo door het leven reist, schrijft ze zich ook nog een slag in de rondte.

Dat ze over een vlotte pen beschikt, helpt daarbij. Ze kruidt haar verhaal regelmatig met fraaie citaten en treffende anekdotes. Tegelijk komt dat de diepgang van haar betoog niet altijd ten goede. Monique is nog jong genoeg om af en toe ongenuanceerd te mogen zijn. Dat ze de christelijke visie op (homo)seksualiteit regelmatig aan de orde stelt – het schijnt bij verschillende van de tien geboden te passen? – is vanwege haar persoonlijke situatie alleszins begrijpelijk. Dus vergeven we haar graag als ze te keer gaat tegen kerkelijke hypocrisie en daarbij doet alsof het overal in de kerk er zo aan toegaat als in de orthodoxe varianten die zij sinds haar jeugd heeft verkend.

Voor Samuel hoeft het voorlopig niet, geloven in clubverband. Ook dat kun je na het lezen van het verhaal van haar zoektocht billijken. Daarmee is ze een uitgesproken exponent van haar generatie, die soms nog wel wil geloven maar niet langer in georganiseerd verband. Haar belangrijkste boodschap is ‘de eindeloze genade en vrijheid van Gods eeuwige, dragende liefde’(21) zodat je vrij bent, ‘om te zoeken, te voelen, te vragen, te denken en te ontdekken’ (131). Die vrijheid is voor haar een geschenk van God. Daar legt haar onstuimig geschreven boekje op bijna elke bladzijde getuigenis van af.

Monique Samuel, Dagboek van een zoekend christen, Ark Media Amsterdam 2012, 136 pag., isbn 9789033800054, € 12,50

Previous Post Next Post

No Comments

Leave a Reply