Klaas Hendrikse heeft altijd gelijk

Dit weekend wist de “atheïstische dominee” Klaas Hendrikse weer eens de krant te halen. Hij heeft bekend gemaakt dat hij zich eenzijdig terugtrekt uit de kerkelijke procedure waarin zijn opvattingen tegen het licht worden gehouden. Nog twee jaar en dan mag hij met pensioen en hij verklaart “niet van plan te zijn de resterende jaren van zijn predikantenbestaan verwikkeld te zijn in een procedure waarvan de uitkomst bij voorbaat vaststaat”(Trouw, 16 januari). Want, volgens de logica van Klaas, als ze de teksten van zijn boek Geloven in een God die niet bestaat (een bestseller uit 2007, in de categorie fictie of non-fictie, dat ben ik vergeten) letterlijk nemen kunnen ze niet anders dan hem uit de kerk zetten; als ze dat niet doen neemt de kerk kennelijk haar eigen belijdenisgeschriften niet letterlijk. Hij voert nog enkele formele redenen aan voor zijn besluit en overgiet het met een pastoraal sausje. Zijn stap moeten we begrijpen als een uitdrukking van “zijn zorgen over de PKN”. Het liefst wil hij dat de synodeleden publiekelijk hun twijfels en onzekerheden gaan opbiechten en nog liever zou het hem waarschijnlijk zijn als ze zich tot zijn twijfelachtig geloof zouden bekeren. Een beetje vreemde missionaire drang voor een vrijzinnige, zou ik denken.

Natuurlijk wordt Hendrikse niet uit de kerk gezet. Dat zou hij wel willen, want dat genereert weer nieuwe aandacht, maar wie is daarbij gebaat? In zijn vrijzinnige niche mag hij al jarenlang vrijuit zijn opvattingen verkondigen. Laat dat vooral zo blijven, wat mij betreft.

Het bericht in de krant irriteerde me enigszins, zoals wellicht hierboven te merken is. Maar dat gevoel verdween als sneeuw voor de zon, toen mijn oog viel op de advertentie van de Protestantse Theologische Universiteit om nieuwe studenten te werven, die pal onder het bewuste artikel geplaatst stond. Als je de kijkrichting van de afgebeelde vrouw volgt, kom je in de krant precies bij de foto van Hendrikse uit. Een gelukkig toeval of de hand van God?