Blog

Israëlzondag (2)

Deze zomer las ik Herinneringen van Hadrianus, van Marguerite Yourcenar. Opnieuw uitgegeven omdat het één van de inspiratiebronnen voor Ilja Leonard Pfeiffer’s Alcibiades is geweest (die ik nog moet lezen…).
Yourcenars fictieve autobiografie van Hadrianus (oorspr. 1951), weliswaar gebaseerd op historische bronnen, wordt geroemd om haar ‘humanistische wijsheid’. Hadrianus was een Romeinse keizer uit de tweede eeuw die zich op verschillende plaatsen in het grote Romeinse Rijk inzette voor vrede. Hij is bekend van de Hadriaanse muur (tussen Engeland en Schotland) en als (her)bouwer van het Pantheon in Rome

Onderstaande citaat noteerde ik, om het nog een keer ergens te gebruiken. Dat doe ik dan maar hier en op dit moment:

“Ik probeerde de Grieken te tonen dat zij niet altijd de wijsten zijn, de Joden dat zij beslist niet de reinsten waren (…) Die al eeuwenlang naast elkaar levende volken hadden nooit de nieuwsgierigheid gehad elkaar te leren kennen, of het fatsoen elkaar te accepteren (…) Maar elk uur van kalmte was een overwinning, onzeker zoals alle overwinningen, elke bijgelegde twist een precedent, een pand voor de toekomst. Het kon me vrij weinig schelen dat het bereikte accoord globaal was, van buiten opgelegd en wellicht slechts tijdelijk: ik wist dat goed zowel als kwaad een kwestie is van denkgewoonte; dat het tijdelijke voor verlenging vatbaar is, dat de buitenkant naar binnen doordringt en dat het masker op de duur tot gezicht wordt. Als haat, domheid en waanzin blijvende uitwerkingen hebben, zag ik niet in waarom dat voor luciditeit, rechtvaardigheid en welwillendheid niet zou gelden”

Marguerite Yourcenar, Herinneringen van Hadrianus. Vertaald door Jenny Tuin, Athenaeum – Polak & Van Gennep Amsterdam 2024, pp. 96-97.

Previous Post Next Post

No Comments

Leave a Reply