“Is de kerk geen aflopende zaak?”, vroeg nog niet zo lang geleden iemand aan mij. Was het oprechte belangstelling, of hoorde ik in die vraag stiekem ook iets van leedvermaak? Alsof er werd gezegd: ‘die kerk van jullie, die kachelt alleen maar achteruit. Daar zit geen toekomst meer in…’.
Artikel voor Kerkblad De Brug tgv Actie Kerkbalans
Zo lang als ik predikant ben, en dat is inmiddels ruim meer dan dertig jaar, hoor ik soortgelijke geluiden. Ik zeg wel eens gekscherend dat ik al mijn hele leven in een krimpende organisatie werk. Wat ook zo is.
De kerk loopt achteruit, als het gaat om ledental, om kerkbezoek, om maatschappelijke invloed, om maar eens wat dingen te noemen. Natuurlijk is het grote plaatje altijd genuanceerder, zijn er streken waar de kerk nog steeds een stevig bolwerk is, of plekken waar nieuwe vormen van (migranten)kerken ontstaan. Maar dat doet aan het algemene beeld niet af. De kerk als instituut brokkelt steeds verder af.
Gek genoeg hindert dat mij als predikant op geen enkele manier. Dat is niet omdat ik mijn ogen sluit voor de werkelijkheid. Maar misschien wel omdat ik diezelfde werkelijkheid op een andere manier waarneem.
De kerk verandert. Is in transitie, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet. En eigenlijk is dat altijd zo geweest. De kerk past zich aan aan veranderende omstandigheden. Zoals dat hoort.
De organisatie wordt misschien kleiner, tegelijk is er ontzettend veel levendigheid in plaatselijke kerkelijke gemeenten. Ook onze eigen gemeente is daar een voorbeeld van.
Het kerkbezoek is misschien minder. Tegelijk worden er nog altijd veel mensen bereikt, soms wekelijks, vaker in een zelf gekozen regelmaat, door de vieringen, die meer dan vroeger gevarieerd van karakter zijn (en nu ook met beeld en geluid te volgen zijn!).
De kerk is en blijft een gemeenschap, van mensen die onderling op elkaar betrokken willen zijn, waarin het geloof op verschillende manieren wordt beleefd, gevierd en gedeeld, en een gemeenschap die zich met een open hart en met vaardige handen verbindt met wat er in de eigen omgeving gebeurt. Het verhaal van Gods liefde voor mensen, zoals dat in het leven van Jezus gestalte krijgt, inspireert ook vandaag de dag tal van mensen om zich op welke manier dan ook betrokken te voelen en in te zetten. Er is een mooi kerklied van Huub Oosterhuis dat me altijd weer aanspreekt: Zolang er mensen zijn op aarde…
Zolang de mensen woorden spreken / zolang wij voor elkaar bestaan / zolang zult Gij ons niet ontbreken.
De kerk als beweging van de Geest vindt in iedere generatie nieuwe wegen.
In deze coronatijd, die al langer duurt dan we allemaal zouden willen, is het zoeken en gaan van nieuwe wegen extra urgent geworden. Net als in alle andere sectoren van de samenleving, moeten we voortdurend schakelen en ons aanpassen aan nieuwe situaties. De valkuil is dat we daarmee te veel gefocust blijven op onze eigen beslommeringen.
In Vries en omstreken proberen we, met de inzet van vele vrijwilligers en velen die zich verbonden voelen, een kerk te zijn in, voor en met het dorp. We doen mee met allerlei initiatieven. In de komende tijd wordt hard gewerkt aan de voorbereiding van een nieuw Bonifatiusfestival in juni 2022, vijf jaar na de eerste editie. Grote delen van het jaar staat de kerkdeur ook door de week open. Met verschillende exposities en kunstprojecten, maar ook met muziek en theateruitvoeringen, wordt het kerkgebouw voor allerlei activiteiten gebruikt en voor een breed publiek. Die ‘publieke’ functie, het kerkgebouw als een ‘huis voor de gemeenschap’ willen we in de komende tijd verder versterken. En dat zijn nog niet alle plannen…
Kachelt de kerk achteruit?
Het is maar hoe je het bekijkt.
Als het gaat om de financiën, laat zich natuurlijk de algemene trend voelen. Met minder mensen is de uitdaging om de begroting rond te krijgen groter. Kerken zijn afhankelijk van de bijdrage van eigen leden, de generaties voor ons die het nodige hebben ingebracht waar we nu nog van profiteren en de levenden van nu. Wij dus.
Vandaar de jaarlijkse actie Kerkbalans. De teller staat weer op nul. Maar we hebben er alle vertrouwen in dat er weer velen zijn die hun bijdrage, naar draagkracht, zullen toezeggen.
Geef daarom vandaag, voor de kerk van morgen.
No Comments