Decorstukken

Vaak als ik langs een kringloopwinkel kom, kan ik het niet laten om even snel naar binnen te gaan en de tweedehandsboeken te scannen. Meestal scoor ik dan wel weer een paar nieuwe aanwinsten. Zoals deze zomer, een boekje met nota bene de ondertitel: Over de behoefte aan dingen die we niet nodig hebben. Je zou toch gewaarschuwd moeten zijn?

Het gaat om Schuldgevoel, van filosoof Coen Simon. Geschreven ter gelegenheid van de Maand van de Filosofie in 2013, dat mij toen blijkbaar is ontgaan.
Simon schrijft vlot en onderhoudend en ik heb zijn essay met belangstelling gelezen. Maar wat het boekje vooral interessant maakte, is dat er op het voorblad een naam stond van de vorige eigenaar, een oude bekende. Ik wist dat ze onlangs overleden was.

Het is niet zo moeilijk om je voor te stellen hoe het is gegaan: de kinderen hebben haar appartement leeggeruimd, meegenomen wat ze zelf wilden bewaren en de rest van het meubilair en de boekenkast naar de kringloop gebracht. En nu had ik zomaar één van haar boeken in mijn bezit.

Lezers laten vaak sporen achter, potloodstrepen en ezelsoren. Ook in dit boekje zijn ze te vinden, al gaat het slechts om één onderstreepte zin. Is het vreemd om daar, achteraf, een bijzondere betekenis aan te hechten? Frappant vond ik het in ieder geval wel, zie de volgende passage:

“Onze verbeelding is de hele dag door bezig om de betekenisloze chaos die de werkelijkheid van zichzelf is, te zien als een samenhangend geheel. Mooie dingen spelen daarbij een beslissende rol. Zij vormen de bouwstenen voor onze voorstelling van de wereld. Niet als decoratie, om de boel wat op te vrolijken. Nee, de dingen die de mens om zich heen verzamelt vormen het decor van zijn voorstelling. Zonder dit decor zou hij niet weten waar zijn voorstelling zich in godsnaam afspeelt”.

Is het nog nodig te zeggen dat dit boekje inmiddels een plaats in mijn boekenkast heeft gevonden?