Een tijdje geleden kreeg mijn oudste zoon op zijn studentenkamer in Groningen bezoek van zijn ouders. Hij is vaker bij ons dan omgekeerd, en ik begrijp ook wel waarom. Het voelt wat ongemakkelijk aan, dat herinner ik me nog wel van mijn eigen tijd op kamers.
Mijn moeder keek wat vreemd op van de poster van Che die ik, net als half studerend Nederland, op mijn kamer had gehangen. 
Onze zoon heeft zijn kamer verfraaid met een levensgroot lingeriemodel. Dat had je in ‘mijn’ tijd nog niet en als het er was geweest weet ik niet of ik dat had gedurfd…
Is de hedendaagse jeugd ontspoord? Een onderzoek dat die suggestie wekt, is deze week gepubliceerd (De grenzeloze generatie). Als ouder met vier kinderen in de onderzochte leeftijd (van 15 t/m 22 jaar) lees je daar met meer dan gemiddelde belangstelling over. Je schrikt dan wel even als je leest dat de moderne jeugd ‘narcisitisch en hedonistisch is, sterk gericht op shoppen, fun en lifestyle, uiterlijk en snel vermaak’.
Van verschillende kanten is het onderzoek al gekritiseerd en gerelativeerd. De gegevens die ze signaleren zal elke ouder herkennen. Maar de conclusies die ze daar uit trekken, dat Nederland definitief veranderd is in een zelfingenomen samenleving, springt verder dan een wetenschappelijke polsstok lang is. De onderzoekers spreken van een tikkende sociale tijdbom, maar de vraag is of dat terecht is, of dat dit misschien meer wordt ingegegeven door een publicitair belang.
Het onderzoeksbureau Motivaction houdt zich bezig met trendwatching. Eén van de medewerkers aan dit onderzoek, Martijn Lampert, wist vijf jaar geleden in een ander onderzoek te melden dat onder jongeren sociale betrokkenheid juist weer in is (na de egocentrische jaren negentig). En nu zou een groot deel van diezelfde jongeren opeens asociaal en onmaatschappelijk zijn en niets geven om het milieu of ethische kwesties?
Even opmerkelijk is het gemak waarmee de onderzoekers de oorzaken voor het ‘verwende’ gedrag van de huidige jongeren in de schoenen van de opvoeders schuiven. Omdat zij ‘eeuwig jong’ willen blijven, de beste vrienden van hun eigen kinderen, stellen ze geen stevig tegenover meer en vervagen de grenzen die jongeren juist nodig hebben.
Dat is cultuurfilosofie van de kouwe grond. Ik vraag me af hoe je zoiets kunt concluderen (vinden, dat mag, maar concluderen betekent dat je het afleest uit je onderzoeksresultaten) op basis van gesprekken met jongeren.
In het oude Athene werd er al geklaagd over ‘de jeugd van tegenwoordig’.
Ik doe daar niet aan mee. Niet omdat ik geweldige kinderen heb (dat ook), maar om dat zo’n uitspraak meer zegt over de spreker dan over de inhoud.
Ik zal op zolder nog eens zoeken of ik die poster nog heb….