Op mijn werkkamer in Winschoten staan een aantal deeltjes van de Postille. Inmiddels wordt dat niet meer uitgegeven. Tegenwoordig is er volop preekvoorbereidingsmateriaal te vinden op Internet.
Tussen twee afspraken door ben ik wat aan het bladeren op zoek naar een preekschets over het gedeelte waar ik zondag over moet preken. Al bladerend kom ik bij een artikel over de Liedpreek en begin te lezen. Interessant. Misschien moet ik dat binnenkort ook weer eens een keer doen, een preek naar aanleiding van een lied (of gedicht).
Om zijn punt te onderstrepen geeft de auteur (Hans Mudde in Postille 54, 2002) een paar citaten. O.a. uit het boek De dingen hebben hun geheim van Arie van den Beukel. Daarin vertelt de auteur een jeugdherinnering. Hoe zijn meester Bergsma op een dag in de oorlog huilend voor de klas stond om te vertellen dat zijn zoon, die verzetswerk deed, door de Duitsers is doodgeschoten.
“Toen rechtte hij zijn rug, begaf zich naar het schoolbord en nam een stukje krijt. ‘Schrijf maar over in je schrift’, zei hij. Met vaste hand, in het fraaie schoonhandschrift dat wij van hem gewend waren, schreef hij:
Jezus, ga ons voor
deze wereld door
en u volgend op uw schreden
gaan wij moedig met u mede.
Leid ons aan uw hand
naar het vaderland
en nog drie coupletten. Daaronder schreef hij: lievelingslied van Folkert Bergsma, gefusilleerd door de bezetter…. ‘We gaan het nu samen zingen’, zei hij.”
Het fragment ontroert me.
Het boek van Arie van den Beukel heb ik gelezen toen iedereen het las, in 1990. Het staat nog ergens in de kast, maar ik had er de laatste jaren nooit meer aan gedacht. Nu kom ik zijn naam weer tegen.
De volgende ochtend lees ik zijn overlijdensbericht in de krant.
Synchroniciteit noemde Carl Gustav Jung dat.
Je kunt het ook ’toeval’ noemen, maar dan natuurlijk wel zoals Albert Schweizer daarover sprak: “Toeval is de naam van God als Hij incognito wil blijven.”
Inderdaad, ontroerend.