Chansons

In oktober waren we een weekje in Parijs. Een stad waar we vaker zijn geweest, maar waar je altijd weer nieuwe dingen kunt ontdekken.
Zo hebben we de beroemde begraafplaats Père Lachaise bezocht. Op een of andere manier waren we daar nog nooit geweest. Misschien moet je wat ouder zijn om een dergelijke toeristische attractie te waarderen?

Het was een prachtige vroege herfstmiddag. De zon speelde zijn spel door de verkleurende en hier en daar al afvallende bladeren. Het droeg allemaal bij aan de bijzondere sfeer in dat grote park vol grafmonumenten. Er liggen allerlei beroemdheden. We stonden bij het graf van Chopin. Al meer dan 170 jaar dood, maar er lagen verse bloemen op zijn graf. We waren bij het graf van Jim Morrison, meer dan 50 jaar dood, maar nog altijd komen er hippie-fans die een jointje roken en zijn muziek draaien – ook toen wij er waren.
Andere beroemdheden zoals Edith Piaf en Oscar Wilde lieten we (links) liggen. Je moet een reden houden om nog eens terug te gaan.

Terug in Nederland keken we op aanraden de serie Chansons terug, waarin Rob Kemps en Matthijs van Nieuwkerk door Parijs trekken op zoek naar verhalen over de Franse chansons.

Wat is dat toch met die muziek? Die blijft leven ook al zijn de componisten en zangers al lang dood. Muziek met een zekere weemoed, of is het de weemoed die de muziek maakt?

Volgens de filosoof Nietzsche zou het leven zonder muziek een vergissing zijn. Hij zocht en vond er zijn troost in, toen hij nogal nadrukkelijk afstand had genomen van de godsdienst. Een mens, ook een filosoof, heeft bronnen van troost nodig.

In deze maand wordt er overal en op allerlei manieren stil gestaan bij de doden. Wij leven met de doden, de mensen van wie wij afscheid moesten nemen, degenen die ons zijn voorgegaan. En iedereen heeft daar zijn of haar eigen namen en herinneringen en gevoelens bij.

Ook in de kerk, op de laatste zondag van het kerkelijk jaar, besteden we daar aandacht aan. Het eenvoudige gebaar van de roos en/of van het aangestoken kaarsje, ze kunnen troosten. Net als goed gekozen woorden.
Maar misschien troost de muziek nog wel het meest.

Ik moet denken aan het slot van het kerklied O Jezus, hoe vertrouwd en goed (Lied 512):

O naam, eeuwige ademtocht,
een sterveling ben ik,
als eens mijn eigen adem stokt
dan draagt mij uw muziek.