Op een regenachtige zondag in juni ben ik in Zwolle naar de kerk geweest. Ik had vakantie dus dan kun je eens elders kerken. Maar waarom Zwolle en waarom vermeld ik dat het regenachtig was? Omdat het hier een buitenviering betreft.
En wel van een bijzondere soort. Ik deed mee aan een Kerk Walk Out voor Gaza. Georganiseerd door het Christelijk Collectief, een groep voornamelijk jonge christenen en theologen, die zich sterk maken voor de Palestijnse zaak. Ze vinden dat er in de kerk te weinig en te voorzichtig gesproken wordt over het onrecht dat daar plaatsvindt. In de aankondiging staat: “Hoe kan het dat uit de kerken geen krachtig protest klinkt? Op zijn best horen we zorgvuldig afgewogen verklaringen die zo zijn opgesteld dat ze niemand voor het hoofd stoten, dat niemand wegloopt. Maar veel mensen zijn al weggelopen, of voelen zich vervreemd van een kerk die niet opkomt voor gerechtigheid”. Daarom organiseren ze in zes steden door het land telkens op een andere zondag een kerk walk out. Jesus has left the Building….
Zo stonden we daar, in de druilerige regen in een parkje waar het lokale oorlogsmonument staat. Een groepje van zo’n 40 mensen. Een week later, toen ik na eerst zelf dienst te hebben gedaan in Winschoten, aansloot in het Noorderplantsoen in Groningen waren het er niet veel meer. De zon scheen toen wel, overigens.
Ik vond dat ik daar moest zijn. Maar zoals de ‘voorganger’ het verwoordde, op de schaal van alle geweld daarginds stelt het natuurlijk helemaal niets voor. Toch is het waardevol om het te doen, zei hij er gelukkig bij.
Ik vond dat ik daar moest zijn, beide keren, om te laten zien dat er binnen de kerken ook andere geluiden zijn, dan alleen de kritiekloze steun voor Israël of het brede zwijgen uit verlegenheid. Dat laatste herken ik natuurlijk ook, de verlegenheid. Iedere zondag dat ik zelf voorga, noem ik het in de gebeden, en toen in het voorjaar één van de lezingen ging over de ‘landbelofte’, een tekst waarin het land door de Heer aan het volk Israël wordt beloofd – teksten die vaak een rol spelen in de discussie binnen kerkelijke kring, maar nogal eens verkeerd worden gebruikt – heb ik daar mijn preek aan gewijd, maar ja, ook dat valt als je eerlijk bent toch onder de categorie ‘stelt helemaal niets voor’.
De liturgie is de onmacht bij uitstek. En toch, juist daarom blijft het van belang. Dat besef begeleidt mij als predikant en als gelovige voortdurend. Het is de tegenstrijdigheid die je voelt als je je geloof in vrede en recht probeert in deze wereld overeind te houden.
Er is een verhaaltje dat me altijd erg aanspreekt, van een man die dagelijks de straat op gaat in zijn stad en daar luid roept: ‘De wereld moet veranderen! De wereld moet veranderen!’
De voorbijgangers spreken hem aan en zeggen: ‘Denk je nu echt dat doordat jij hier staat te roepen, de wereld verandert?’
‘Nee’, zegt de man, ‘dat niet. Maar ik ben bang dat als ik niet blijf roepen, de wereld mij verandert’.
No Comments