Beschuit met muisjes!
Ik vroeg me af, wat ze daar gegeten hebben, rond de kribbe in de kerststal.
Daar vertelt het heilige verhaal niets over.
Maar het moet wel beschuit met muisjes zijn geweest. Of is dat te chauvinistisch gedacht?
Alsof de hele wereld beschuit met muisjes eet op kraamvisite. Onze verfijnde Hollandse culinaire cultuur?
Nee, het zal wel zoiets als falafel zijn geweest, met wat tabouleh – gerechten uit de Palestijnse keuken.
Want het is toch ondenkbaar dat Jozef en Maria hun kraamvisite niets te eten of te drinken hebben aangeboden. Zelfs al ben je zo arm dat je in een stal moet overnachten; gastvrijheid gaat boven alles. Dan nog deel je van je armoe. Zeker in het oude Oosten.
Maar, het verhaal vertelt ons er niets van.
Waarom maak ik me er dan zo druk over?
Dit hele seizoen is het thema van de landelijke kerk, Aan Tafel. En daar willen we graag met deze bijzondere gelegenheid bij aansluiten. En dan moet je wel eens een acrobatische toer uithalen, maar ja, alles voor het goede doel.
De Bijbel is een boek vol van verhalen waarin mensen elkaar ontmoeten. En waar mensen elkaar ontmoeten, daar wordt samen gegeten. Zeker in de rijke cultuur van het Oosten.
Maar eigenlijk is dat bij ons precies net zo.
Met het kerstfeest, toch een van de hoogtepunten van het jaar, gaat veel van onze aandacht en zorg en voorbereiding uit, naar het samen eten. Het kerstdiner.
De reclames maken je lekker.
De gedekte tafels, de gezellige kerstsfeer, de familie rond de tafel, het spat van je Tv-scherm af. Het zal de verkoop wel stimuleren, maar ik las ook van een mevrouw die dit jaar het nodige had meegemaakt, en die die reclames niet meer kon zien…
En dan hebben we het niet over de nodige kerststress in de voorbereiding. Wat moeten we koken? Wie eet er mee? Die heeft die allergie en die heeft die voorkeur… Je zou er een burn-out van krijgen. Wist u trouwens dat 80% een burn-out niet ziet aankomen?
Nou ja,
Wat u ook eet, en wat er toen ook eventueel geserveerd is, in die eenvoudige stal waar het verhaal van vertelt – de kern is dat het Kerstfeest mensen samenbrengt, rond de tafel. De tafel van ontmoeting, van samen eten, de stamtafel, van gesprek en aandacht voor elkaar; van de lach en de traan, want zo is het leven.
Kerstfeest, die bijzondere dagen in het jaar, ze zijn als een soort vergrootglas dat over ons leven wordt gelegd. En dan zie je pas goed, waar het om gaat. Dan merk je pas echt, wat belangrijk is, en wat er toe doet.
Mensen hebben dat nodig, zulke momenten, die je soms zelf creëert of die zich aandienen, om even weer te weten waartoe je bestaat. Om tot de kern te komen. Om dichter bij je ziel je geraken. Je innigste zelf, je wezen – of hoe je het ook noemen wilt. Om God in je zelf te vinden.
Een van de wonderlijke dingen van het Kerstfeest is voor mij altijd weer, dat dit eenvoudige – ok, ook wel wat zoetsappige verhaal – dat dit verhaal, van een kindje in de kribbe, van stralende eenvoud, licht in een donkere nacht , dat dit verhaal altijd weer je raken kan, inspireren, optillen.
Zo is God.
Als een kind in ons midden.
Teken van hoop, zoals ieder mensenkind, zoals ieder nieuw begin.
Zo is God.
Als het licht in de nacht
Als het zonlicht in onze duisternis.
Als de weerloze overmacht die juist door zijn kwetsbaarheid de kracht heeft om al het kwaad te overwinnen.
Dat is het verhaal van zijn leven, van dit Christus – Kerst – kind.
En dat zit allemaal al in dat eenvoudige verhaal verstopt.
Daarom, de gastvrijheid die in het Oosten en onder alle mensen van goede wil hooggehouden wordt, de gastvrijheid aan tafel, waarvan zoveel bijbelse ontmoetingen vertellen, die gastvrijheid leren we met Kerst al van dit Kind. Tafelmanier. Ja, maar ook een aanwijzing hoe we met elkaar in onze samenleving om zouden kunnen gaan. Open, gastvrij, welkom.
Dit Kind leert het ons.
Dit Kind, dat alle mensen om zich heen verzamelt en welkom heet.
De eenvoudige herders, en de voorname wijzen uit het Oosten.
De mensen uit de buurt, en de reizigers en pelgrims van over ver.
De os en de ezel, want ook de dieren horen erbij.
Als je een beetje inschikt is er plaats voor iedereen.
Dat is de boodschap die er in mee klinkt. Dat zijn de tafelmanieren die dit Kind ons leert.
Kijk,
en als wij nou ook een beetje zo zouden doen, in onze wereld en in deze tijd,
in onze samenleving en in onze gemeenschap,
een beetje inschikken
ruimte voor de ander, voor het andere
voor de mensen uit de buurt en voor de mensen die van ver zijn gekomen,
Als wij ook zo zouden doen,
een beetje rekening houden met elkaar
oog en aandacht, de lach en de traan, delen met elkaar,
Zou het dan geen geslaagd kerstdiner kunnen worden?
AMEN
No Comments