Blog

20,21

Gewoon doortellen…

Ik las dat het Amerikaanse tijdschrift 2020 betitelde als ‘The Worst Year Ever’. Dat getuigt wel van bijzonder weinig historisch relativeringsbesef. Maar dat het een bijzonder jaar is geweest, is wel duidelijk. En, verrassing, volgend jaar zal ook weer een bijzonder jaar zijn…

Voor jullie, lezers, volgers, toevallige passanten, bij wijze van Nieuwjaarsgroet, een mooie tekst van Stef Bos, uit het boek dat hij samen met fotograaf Lieke Anna samenstelde, Ruimte. Van haar is ook de foto hierboven.

Het is een reis door de tijd
We stappen in en stappen uit
Het landschap trekt aan ons voorbij
En wij vergeten soms te dromen
We zien het donker en het licht
Verliezen soms het evenwicht
Maar al sterven alle goden
We blijven toch in iets geloven

We worden ouder en soms wijzer
Maar het inzicht komt en gaat
Totdat we voor de spiegel staan
En niet meer weten wat we zoeken
Altijd gaan we ergens heen
Soms samen, soms alleen
We slepen ballast met ons mee
Ons huis staat vol ongelezen boeken

Onze gedachten zijn als vogels in een kooi die openstaat
Ze durven niet naar buiten want ze hebben nooit gevlogen
We worden langzaam ingehaald
Door een andere nieuwe tijd
We raken álles kwijt
Alleen de schoonheid van de onmacht blijft
Voor altijd in ons wonen

Previous Post Next Post

1 Comment

  • Reply Berend de Jong 06/01/2021 at 02:03

    Ons huis staat vol ongelezen boeken

    Onze gedachten zijn als vogels in een kooi die openstaat
    Ze durven niet naar buiten want ze hebben nooit gevlogen

    Deze zinnen hierboven van Stef troffen mij vooral, dus:

    ‘nooit gevlogen hebben’
    dwz in een kooi gevlogen hebben, en daardoor niet (kunnen) durven…..

  • Leave a Reply