welkom

Als ik de kerk binnenkom, zijn de eerste gasten al gearriveerd.
Er komt een jongeman op mij aflopen, netjes in pak. ‘Dat zal de ceremoniemeester wel zijn’, denk ik.
Hij denkt omgekeerd ongeveer hetzelfde en schudt me enthousiast de hand. ‘U bent vast de dominee?’
‘Klopt’.
‘Welkom!’, zegt hij met een brede glimlach.
‘Huh? Is dat niet de omgekeerde wereld?’, reageer ik verbaasd. ‘Ik moet jou toch welkom heten in plaats van andersom?’

Het is allemaal goed bedoeld maar het komt wat potsierlijk over, welkom geheten te worden in je eigen kerk door iemand die ik daar nog nooit heb gezien.
De voorbereidingen voor de huwelijksdienst zijn ondertussen in volle gang. De band heeft zich voor de preekstoel geïnstalleerd. In het koor is een tafel met daarop een bruidstaart opgebouwd. Ook met het liturgisch meubilair is geschoven, allemaal naar de wens van het bruidspaar. We doen er alles aan om iedereen het gevoel te geven welkom te zijn, zozeer dat je je zelf op zo’n moment eventjes te gast kunt voelen in je eigen kerk.
Maar wat zeur ik eigenlijk?! Hoezo, eigen kerk? Die kerk is net zo min van mij als van ieder ander. Ben ik het niet zelf die altijd beweert dat de kerk van ons allemaal is?

Als ik na de feestelijke dienst in de consistorie terugkeer, staan twee bruiloftsgasten daar het ingelijste schilderij met de predikantennamen te bewonderen.
‘U staat er nog niet bij’, zeggen ze vrolijk.
Word ik mooi met de neus op de feiten gedrukt….