voorlezen

Parlementariërs van tegenwoordig zijn het verleerd om in het openbaar te spreken. In plaats daarvan lezen zij hun uitgeschreven teksten op, wat leidt tot bloedeloze debatten zonder enige spontaneïteit. Daarom pleiten sommigen voor een voorleesverbod. In navolging van de Britten, want daar is het een goede gewoonte dat een parlementariër die te lang op zijn papiertje kijkt, honend wordt toegeroepen: ‘Reading! Reading!’. Aldus lees ik in de krant.

Iedere predikant m/v weet dat preken een kunstvorm is, die oefening vergt. De presentatie is een wezenlijk onderdeel, misschien wel de helft van het verhaal. Want wie een preek voorleest, is bij voorbaat kansloos. Kerkgangers willen je gezicht zien, niet je kruin. Of je je preek wel of niet uitgeschreven voor je hebt (zoals ik zelf gewend ben) is niet eens het punt. Het komt helemaal op de voordracht aan. Dat is de kracht van de retoriek, die van een slecht verhaal toch een overtuigende boodschap kan maken, en het omgekeerde trouwens ook.

Vanmiddag reis ik af naar Amsterdam voor de bijeenkomst van het Werkgezelschap Homiletiek die twee keer per jaar wordt gehouden. Met vakgenoten onder elkaar verdiepen wij ons in de nieuwste studies en ontwikkelingen in de preekkunde. Uiteraard gaan we daarover met elkaar in debat, en daarin hoop ik zelf ook mijn bijdrage te leveren. Wat ik ga zeggen? Dat heb ik vanzelfsprekend niet van tevoren op papier gezet…