vertragen

De predikant was altijd een seizoensarbeider. ’s Winters druk en elke avond weg. ’s Zomers met een goed boek in de luie strandstoel, want dan ligt het kerkelijk bedrijf op zijn gat. Maar niet alleen de wereld warmt op, ook het kerkelijk klimaat verandert.
Tegenwoordig ben je (als fulltimer) van de startzondag in september tot Pinksteren in het late voorjaar druk in touw. Vergaderd wordt er tot diep in de zomer, want de grijze golf van kerkelijke vrijwilligers is juist vaak in voor- en naseizoen op pad maar wel hartje zomer beschikbaar. Zo schuiven de kerkelijke seizoenen steeds meer in elkaar en is er dus altijd wel wat te doen.

Het predikantschap schijnt nogal stressgevoelig te zijn. Ik heb geen exacte cijfers, maar die zeggen ook niet zoveel. Wie het overkomt dat het ambt haar of hem te machtig wordt, heeft geen belangstelling voor statistiek.
De vraag of je het druk hebt, is een standaardopeningszin geworden. Ik weiger me in dat frame te laten duwen en zeg dan stoer: ik ben nooit druk, maar altijd bezig. Het gekke is dat ik het nog meen ook, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat daar in mijn directe omgeving wel eens anders over wordt gedacht.

Als je niet de rust of de balans kunt vinden als het druk is, vind je het volgens mij ook niet als de zomer is aangebroken en je op vakantie dient te gaan. ‘Waar gaan jullie dit jaar heen’,  is trouwens ook zo’n standaardzin om het gesprek te openen, merk ik weer in deze periode. Dat je ook thuis kunt blijven en daar je ontspanning vinden, is voor veel mensen een vreemde gedachte, merk ik overigens ook. Ik kijk zelf altijd wat meewarig naar collega’s die alleen maar kunnen ontspannen als ze de deur van de pastorie hebben dichtgetrokken en er vandoor zijn gegaan. Als je het thuis niet vindt, waarom dan elders wel?

Iedereen doet het op een eigen manier en een ander heeft niets aan de jouwe. De hamvraag is of je ontspannen en zelfbewust in het ambt durft te staan. Waarom eigenlijk niet?

(geschreven voor weblog Preekwijzer)