Overdenking

Van huis

Vandaag meegelopen met de pelgrimswandeling van Vries naar Rolde.
’s Ochtends bij de start de groep ontvangen in onze Bonifatiuskerk. Ik was gevraagd om de vesper ter afsluiting in de Jacobuskerk te Rolde te leiden. Daar hield ik onderstaande korte meditatie…

We staan op de drempel van de stille Week, de week voor Pasen, de week VAN Pasen.
Het is bekend, maar goed om ons steeds weer te realiseren.
Het paasfeest van de christelijke kerk is, in naam en naar inhoud, het feest van de doorgang, de doortocht, het voorbijgaan – wat de letterlijke betekenis van Pascha is. Pasen vier je in de doorgang, in het gaan van de weg, zoals ooit het volk Israël uit Egypte wegtrok, werd geleid, bevrijd. Pasen vier je als pelgrims op weg, door het water van dood en nood – naar het land van belofte, grond onder de voeten, land van de toekomst ligt voor je open…

Deze notie van het onderweg zijn, dat ons vandaag aan het einde van onze wandeldag misschien nog extra aan kan spreken, wordt ook bewaard in het woord lijdens-weg, als we het hebben over Jezus’ laatste dagen. Ja zelfs al vanaf het begin, zoals ook in het evangelie opgetekend, blijkt hij, de man uit Nazaret, onderweg te zijn en al snel in het evangelie wordt het doel van zijn reis genoemd: Jeruzalem – de stad van God en mensen. Daar waar hemel en aarde elkaar raken.

Het is waardevol, ja nodig, om zijn weg ieder jaar opnieuw te gedenken, te vieren. Dat doen we in de kerk met het Paasfeest.

Waarbij het van belang is om dat zo te doen, dat we onze eigen weg met zijn weg verbinden.
Of zoals de Joden het leren aan hun kinderen, om pesach te vieren, alsof jij zelf het bent die op deze bijzondere avond bevrijd wordt uit Egypte, het angstland; zo vieren alsof jij vandaag vrij wordt van knellende banden, van opgelegde verplichtingen, van alles wat doodt en doodslaat en doodzwijgt. Daarom is Pasen ook, zelf opstaan en op weg gaan.

In het verhaal van Palmpasen komen al deze aspecten geconcentreerd samen.
De weg van Jezus die een voorlopig hoogtepunt lijkt te vinden, of is het de onheilspellende aankondiging van wat hem te wachten staat?
Het enthousiasme van zijn leerlingen en van allen die hem begroeten, weggenoten, hier nog, vol van verlangen naar bevrijding; maar zijn ze in staat die weg mee te gaan, ook als er weerstand en moeilijkheden komen?

De spiritualiteit van de pelgrim is, steeds weer op weg te gaan. Is, de principieel uitgestelde aankomst. Is, de volgehouden openheid, voor wat het leven brengt, voor wat leven doet – dwars door alle moeilijkheden en weerstand heen. De spiritualiteit van de pelgrim is de hoop voorbij de horizon, die altijd wijkende is. Is de hoop thuis te komen, door steeds weer van huis te gaan.


Previous Post Next Post

1 Comment

  • Reply Jans en tea doorn 14/04/2019 at 22:31

    Dank voor je mooie toegesneden woord als afsluiting van onze wandeling. Dat nemen we mee op onze voetreis.

  • Laat een antwoord achter aan Jans en tea doorn