suffen

Toen ze Karel van het Reve ooit vroegen waar zijn werk zoal uit bestond, antwoordde hij dat hij het grootste deel van de dag een beetje achter zijn bureau zat te suffen, wat uit het raam keek en af en toe wat opschreef.

U hoort mij niet klagen, maar het is deze weken een beetje druk.
Wat is druk?
Dat er de hele dag afspraken in je agenda staan, en je van het een naar het ander holt.

Nu zult u zeggen, dat is in mijn werk altijd zo, maar voor een dominee geldt dat niet, en dat is maar goed ook. Want, op zondag moet er een preek worden afgeleverd (zoals ze dat in Amerika zeggen, deliver a sermon), en een preek schrijf je niet tijdens kantooruren. Daarvoor moet je door de week voldoende gelegenheid hebben om achter je bureau te suffen en uit het raam te staren. En dat zit er momenteel niet echt in.

De paradox is dat ik mij voor a.s. zondag heb opgelegd te preken over tijd en eeuwigheid. Het is de thematiek die past bij deze laatste zondagen van het kerkelijk jaar. Wat betekent het dat wij als mensen ‘inzicht in de tijd’ hebben gekregen, zoals de Prediker zegt (3: 11)?
Een mooie vraag, waar je goed over door kunt mijmeren…

… maar waar haal ik de tijd vandaan om dat te doen?