Voor het Kerkblad van Vries schreef ik een stukje over ‘gewijde stilte’.
In deze Veertigdagentijd houden we op woensdagavond vespers in het koor van onze kerk. Een moment van verstilling en gebed. Een vorm die mij persoonlijk helpt om deze periode bewust te beleven.
Tegelijk heb ik er moeite mee om echt in de stilte te komen. Ik schreef daarover:
Ik merk dat het me altijd goed doet, maar tegelijk dat het moeite kost om echt de stilte te ervaren. Het valt mij niet mee om mijn gedachten stil te zetten. Juist in de stilte schieten ze soms alle kanten op. Daarnaast is er altijd afleiding. Soms wordt dat door de stilte extra geaccentueerd. Er blaft een hond, er schreeuwt een kind, terwijl wij proberen stil te zijn. Buitengeluiden dringen door. Een paar keer in de afgelopen weken was in de stilte te horen hoe de Harmonie in het naastgelegen dorpshuis aan het oefenen was.
Maar die ‘verstoring’ kun je ook nog anders zien. Als iets heilzaams. Want het zorgt ervoor dat je in de stilte herinnerd blijft aan de buitenwereld. De stilte zoeken is niet je afsluiten, maar je opladen.
Vandaag lees ik in Oog in Oog, het prachtige boek over christelijke mystiek van Kick Bras, dat ik deze weken gebruik als ‘dagopening’ door iedere dag een hoofdstukje te lezen, over Etty Hillesum. Zij schreef in haar dagboek:
“De bedreigingen van buiten steeds groter, de terreur stijgt met de dag. Ik trek het gebed om me heen als een donkere beschuttende muur, in het gebed trek ik me terug als in een kloostercel en treed dan weer naar buiten, ‘gesammelter’ en sterker en weer bijeengeraapt”, p. 92.
No Comments