Ruisen de bomen ook als er niemand is om ze te horen.
Deze spreuk hangt in de hal van het WZA-ziekenhuis van Assen. Gisteren bij de opening van de nieuwe stilteruimte hoorde ik dat deze intrigerende zin indertijd aangebracht is bij het toenmalige stiltecentrum begin jaren negentig. Die ruimte kreeg, na het vertrek van de directrice die zich daar sterk voor had gemaakt, al snel een functionelere (?) bestemming. Nu is er dus, vooral dankzij de inspanningen van geestelijk verzorgster Petra de Kruijf, een nieuwe stilteruimte gerealiseerd. Zie de speciale website voor een impressie van de opening.
In veel ziekenhuizen zijn stilteruimtes. Ze voorzien in een behoefte, voor patiënten, familieleden, personeel, om je even terug te kunnen trekken, om tot bezinning te komen, om een adres en een vorm te vinden voor je wanhoop, verdriet, hoop en verlangen.
In een algemeen ziekenhuis hoort zo’n ruimte, vind ik, tot de basisvoorzieningen. Maar daar denken directies vaak anders over. De stilteruimte in Assen moest met sponsorgeld van derden gerealiseerd worden, terwijl het ziekenhuis een winst van 2 miljoen heeft gemaakt.
De andere kant van het verhaal is dat op deze manier zo’n project breder gedragen wordt. Dat is ook nodig, want de directeur van het ziekenhuis uitte bij de afterparty al zijn twijfels over hoe intensief deze ruimte gebruikt zou gaan worden. Het klonk een beetje alsof hij alvast een functionelere (?) bestemming voor zijn dure vierkante meters in gedachten heeft.
2 Comments
Voor minnaars van stilte
Min de stilte in uw wezen
min de stilte die bezielt
zij die alle stilte vrezen
hebben nooit hun hart gelezen,
hebben nooit geknield . Adema van Scheltema
Eeen oorverdovend stil applaus voor Petra de Kruijf
ziekenhuis-directies menen vaak dat stilte niet productief is,en dus overbodig