Zondag a.s. lezen we in de kerk het evangelieverhaal over de Kanaänitische vrouw die vanwege haar zieke dochtertje een beroep op Jezus doet (Mat. 15: 21-28). Aanvankelijk vangt ze bot. De nurkse houding van Jezus verbaast. Maar ze houdt vol en wordt uiteindelijk geprezen om haar ‘groot geloof’.
Het is een intrigerend verhaal, om allerlei redenen. Ook vanwege de verbinding met de actualiteit.
Dat heb ik hieronder geprobeerd weer te geven.
Ik denk niet dat ik het zo in de preek ga gebruiken, maar hier durf ik het wel aan (want je kunt reageren als je wilt…).
Is dit uitleg of inleg?? Ik hoor het graag….
3 Comments
Gebruik het wel zondag, prima, gr Harm en Joke
Aanvulling: de regeltjes hebben wij als mensen zelf bedacht… ten goede? Waag het zeer te betwijfelen..
Was Jezus’ illustratie over ‘hondjes’ beledigend bedoeld?
Toen Jezus een keer buiten de grenzen van Israël in de Romeinse provincie Syrië was, kwam een Griekse vrouw hem om hulp vragen. In zijn antwoord vergeleek Jezus niet-Joden met ‘hondjes’. Onder de wet van Mozes werden honden als onrein bezien (Leviticus 11:27). Was Jezus’ opmerking bedoeld om de Griekse vrouw en andere niet-Joden te beledigen?
Nee. Jezus bedoelde, zoals hij aan zijn volgelingen uitlegde, dat het helpen van de Joden op dat moment bij hem prioriteit had. Om dat te illustreren, zei hij tegen de Griekse vrouw: ‘Het is niet goed om het brood dat voor de kinderen is voor de hondjes te gooien’ (Mattheüs 15:21-26; Markus 7:26). Bij de Grieken en de Romeinen was de hond vaak een geliefd huisdier dat bij zijn baas in huis woonde en met de kinderen speelde. De uitdrukking ‘hondjes’ kan dus een warm, vertederend beeld hebben opgeroepen. De Griekse vrouw reageerde op Jezus’ woorden met: ‘Dat is waar, Heer, maar de hondjes eten wel de kruimels die van de tafel van hun baas vallen.’ Jezus prees haar geloof en genas haar dochter (Mattheüs 15:27, 28).