In deze Stille Week geef ik iedere dag een gedicht van Rainer Maria Rilke door, uit zijn bundel Nieuwe Gedichten, in de vertaling van Peter Versteegen.
De Verrezene
Tot het laatste was hij niet in staat
haar te weigeren, of te verbieden
dat haar liefde fierheid in haar wekte;
en ze zonk aan ’t kruis neer in ’t gewaad
van een lijden dat haar overdekte
met de pronkjuwelen van haar liefde.
Maar toen zij daarna, om hem te zalven,
’t graf opzocht, met tranen van verdriet,
was hij al verrezen, harenthalve,
om haar inniger te zeggen; Niet –
In haar grot pas zou tot haar doordringen
hoe hij haar, gesterkt door eigen dood,
eindelijk des balsems leniging en
’t voorgevoel van aanraking verbood,
om uit haar een minnares te vormen
die zich niet meer naar haar liefste neigt,
daar zij immers, door enorme stormen
aangegrepen, aan zijn stem ontstijgt.
No Comments