Overdenking bij statie V. – Simon van Cyrene helpt Jezus het kruis te dragen
Het hoort bij de straf, dat de veroordeelde zelf zijn kruis draagt. Het hoort bij het leven, dat ieder zijn eigen last draagt.
Zo dus ook Jezus. Hij draagt zijn eigen kruis.
Zoals in het leven, ieder zijn eigen lot heeft te ondergaan. Je hebt immers uiteindelijk alleen met je zelf te stellen, je eigen last te dragen. Dat doet niemand anders voor je. Dat kan niemand anders voor je doen, toch? Je moet je eigen boontjes doppen.
Maar dan is er in dit wonderlijke verhaal van Jezus’ kruisweg het moment waarop de soldaten een toevallige voorbijganger dwingen om het kruis van Jezus te dragen.
Simon van Cyrene. Pechvogel. Op het verkeerde moment op de verkeerde plaats?
Zomaar komt hij het verhaal binnen.
Omdat de soldaten vinden dat het allemaal te lang gaat duren? Het zal wel niet uit mededogen met de getormenteerde Jezus zijn, of …
We horen niets van Simon’s reactie op het militaire bevel. Tegensputteren lijkt geen optie te zijn, als de gewapende hand je dwingt. Je kunt je voorstellen dat hij niet op zo’n zwaar klusje zit te wachten, helemaal niet na een dag werken. Wat heeft hij er mee te maken? Waarom moeten ze hem hebben?
In één van de evangeliën (van Marcus) staat dat deze Simon de vader is van Rufus en Alexander. Een op zichzelf genomen overbodige mededeling. Tenzij het hier gaat om mensen die in de kring van de eerste christenen bekend zijn geweest. Dat zou zo maar kunnen. En dat zou dan betekenen dat Simon, na en door deze onvrijwillige betrokkenheid bij de kruisweg, op een of andere manier tot die kring is gaan behoren. De kring van gelovigen die later, na Jezus’ dood zich niet neer heeft gelegd bij dat dit kruis het einde zou zijn.
Speculatie? We weten het niet. Maar het zou zo maar kunnen, dat Simon – zoals iemand fraai heeft geformuleerd – het kruis niet droeg, omdat hij leerling van Jezus was, maar wel een leerling van Jezus werd, omdat hij het kruis droeg.
Zijn leerlingen waren er niet, om Jezus’ last te verlichten. Om naast hem te staan. Om mee te lijden. Een toevallige passant werd in die rol gedwongen. Maar misschien daardoor, ging hem een licht op, groeide bij het meedragen een inzicht, een geloof, een zekerheid? Werd dat waartoe hij gedwongen werd, een leerweg.
Wij zijn geroepen om elkanders lasten wel te dragen.
Mensen bestaan voor elkaar, of ze bestaan niet. Is dat niet de boodschap van de hele kruisweg, van heel Jezus’ leven, instaan voor elkaar, dienen, niet gediend worden.
Het is geen toeval dat de kunstenaar van deze statie, de beide gezichten, van Simon en van Jezus, op elkaar laat lijken.
Een mens moet zijn eigen last dragen? Je moet je eigen boontjes doppen?
Dat geloven zou ongenadig zijn. En geen recht doen, aan de kruisweg die ons onthult: wie draagt, met en voor de ander, wordt gedragen.
No Comments