Blog

mourir un peu

Morgen neem ik afscheid als wijkpredikant van de Opstandingskerk, wijk Vredenoord.
Dat is best wel even een momentje.

Het begin van de afscheidsdienst zal ik zelf leiden. De preek is af. Maar daarna moet ik de regie overgeven aan mijn beide collega’s en maar afwachten wat er dan gebeurt… Loslaten, Bert, spreek ik mijzelf vermanend toe.

Zo’n afscheid heeft een bepaalde aanlooptijd. Vanaf het moment dat je weet dat het gaat komen is het al begonnen. In de laatste weken van het voorbije jaar heb ik nog heel wat mensen persoonlijk bezocht (maar niet iedereen, helaas). Ik ben door mijn archief gegaan, om op te ruimen, maar ook om te verzamelen wat er in de afgelopen jaren allemaal is gepasseerd. Taken zijn afgerond of overgedragen. En toch heeft een afscheid ook losse eindjes. Je werk is immers nooit af.

Dit maal is het afscheid anders dan voorgaande keren, omdat we niet hoeven te verhuizen (de afstand naar de nieuwe gemeente Vries is prima op de fiets te doen) en omdat ik ook een part-time taak in Assen houd. Daarom zal ik allerlei mensen blijven tegenkomen, maar aan het contact als wijkpredikant komt toch echt een einde.

Afscheid is afscheid.

Previous Post Next Post

2 Comments

  • Reply Edwin 11/01/2015 at 23:25

    Het momentje was vandaag prachtig Bert!!
    Bedankt voor de mooie tijd en veel werkplezier in Vries!!

  • Reply jan wessel 14/01/2015 at 10:09

    we hadden graag het afscheid mee willen beluisteren;helaas had de kerkomroepde geest gegeven
    het ga jullie goed
    ans/jan wessel

  • Leave a Reply