Godian Ejiogu is een gedreven mens. Geboren in Nigeria kwam hij in 1993 naar Nederland voor een periode van drie maanden om een vliegbrevet te halen. Het liep anders. Tijdens zijn laatste oefenvlucht kwam het vliegtuig in problemen en Godian was bang te verongelukken. Hij bad voor een veilige landing en deed God de belofte om in dat geval zijn leven in zijn dienst te stellen. De afloop mag duidelijk zijn.
Hij ging theologie studeren en kwam in het pastoraat van de rooms-katholieke kerk terecht. Hij bekleedde er diverse functies, in Amsterdam en later in Rotterdam. Momenteel heeft hij een eigen bedrijf, Peace Servant, waarmee hij zich inzet voor een rechtvaardige en vreedzame samenleving via training en begeleiding.
In Mijn droom vertelt hij fragmenten uit zijn levensverhaal en verweeft dat met bespiegelingen over de Nederlandse maatschappij. Het gaat over zijn kennismaking met Nederland en de eigenaardige gewoontes van de Nederlanders. Hij haalt herinneringen op aan zijn jeugd en de sterke indruk die zijn vader heeft gemaakt, die hem duidelijk liet voelen wat de gevolgen van kolonisatie zijn. Dat laatste is een thema dat door het hele boek telkens ter sprake komt. Door zijn ervaringen en zijn vele contacten met mensen uit de Nigeriaanse en Afrikaanse gemeenschap, weet Ejiogu overtuigend te maken dat de gevolgen van kolonisatie en racisme nog steeds doorwerken. Hij schrijft: “Mijn ervaring is dat we te veel langs elkaar heen leven. ‘Multiculturalisme’ betekent in de praktijk vaak niet meer dan het naast elkaar laten bestaan van vele geïsoleerde en op zichzelf gerichte culturen. Door het scherpe onderscheid tussen ‘wij’ en ‘zij’ blijven openlijke conflicten en onderhuidse spanningen voortbestaan” (p. 25). In één adem door geeft Ejiogu aan waar we de oplossing moeten zoeken: “De enige manier om hier doorheen te breken is met elkaar in gesprek te gaan. Niet alleen op hoog politiek niveau, maar ook op straat, op school, in de tram of aan tafel, zelfs in de woonkamer – zolang het maar veilig is” (id.).
In veel varianten is dit steeds weer de grondtoon waarop Ejiogu uitkomt. Hij illustreert dat met ervaringen uit zijn eigen praktijk. Scherp is hij zich bewust van de gevoeligheden in de migrantengemeenschap. Het voedt de bezorgdheid dat we “slaapwandelen naar een samenleving van segregatie, vijandigheid en vervreemding van elkaar” (160). “Ik zie in de Nederlandse samenleving steeds meer tweedracht, verbittering en haat. Ik zie afwijzing en gebrek aan acceptatie, in allerlei gradaties. Mensen worden monddood gemaakt en radeloosheid maakt mensen kapot” (203).
Ondanks deze pijnlijke observaties heeft Mijn droom toch een positief verhaal te vertellen. Hij zelf is daar het voorbeeld van. Het is het waard om je te blijven inzetten voor de droom van vrede en recht. Je bent niet machteloos.
Daarmee is het over het geheel genomen een aanstekelijk boek geworden, dat motiveert om zelf in beweging te komen. Dat het betoog van Ejiogu soms wat springerig is en dat hij op bepaalde punten een nogal eigenzinnige mening heeft (bijvoorbeeld over de rol en de positie van de koning) neem je daarbij graag voor lief. In de uitgebreide lijst met namen die worden bedankt aan het einde van het boek, schemert de grondgedachte van dit boek door: een rechtvaardige en vreedzame maatschappij maak je alleen maar samen.
Godian Ejiogu, Mijn droom. Op zoek naar een rechtvaardige en vreedzame samenleving, Kok Utrecht 2018, 256 pag., isbn 9789043529471, € 19,99
No Comments