In de jaren negentig was ik als broekie bestuurslid van een gereformeerde stichting voor maatschappelijk activeringswerk. Daar was een medebestuurslid die eens op besliste toon verklaarde dat hij er naar uitzag om straks in de hemel Paulus op te zoeken, want hij had nog een appeltje met de apostel te schillen. Het ging over vrouwonvriendelijke teksten of zoiets… Ook later kwam ik nog wel eens mensen tegen, steevast gereformeerde mannen van een bepaalde leeftijd, die dat soort dingen zeiden, maar de laatste jaren hoor je dat eigenlijk niet meer.
Ik denk dat Harry Kuitert dit verlangen niet koesterde, zo hij dat al ooit gedaan heeft. Voor hem was de hemel inmiddels, net als het hele – gereformeerde – geloof ‘iets van verbeelding’ geworden. Maar het beter willen weten dan Paulus, dat zat er misschien nog wel in.
Kuitert is een generatieverschijnsel. Zijn betekenis voor de recente geschiedenis van de gereformeerde kerken is onmiskenbaar. Hij heeft met zijn heldere boeken veel mensen van een dwangmatig geloof afgeholpen. Met het badwater werd echter ook het kind doorgespoeld. De radicale stelligheid, vooral in de ontkenning, was zijn handelsmerk. Een typisch rationalistisch gereformeerde trekje dat hij nooit is kwijtgeraakt.
Nu is Kuitert de weg van alle vlees gegaan. Afscheid van een invloedrijk theoloog maar ook van een bepaalde manier van theologiseren. Eén troost: hij hoeft niet meer met Paulus in debat…
Interview uit Reformatorisch Dagblad
Recensie van Kerk als Constructiefout, één van zijn laatste publicaties
No Comments