Blog

brandstapels

Afgelopen vrijdag was ik in Utrecht, o.a. om de jaarlijkse Oecumenelezing bij te wonen. Deze werd dit keer gehouden door prof. dr. Peter Schmidt. Hij sprak over het thema Pelgrimage, naar aanleiding van het programma dat op de laatste algemene vergadering van de Wereldraad van Kerken is gestart voor de komende jaren: de pelgrimage van gerechtigheid en vrede.

Schmidt diepte het thema uit, door te laten zien dat pelgrimage een grondthema is in de Bijbel, al vanaf Abraham die geroepen wordt om het vertrouwde achter zich te laten. Daarnaast is het een algemeen menselijk fenomeen en kom je het in verschillende culturen en religies tegen: de mens die op weg gaat, om op zoek te gaan naar wijsheid, naar zichzelf, naar geestelijke verdieping, naar God…

compostela218

pelgrims, met voorop Christoffel. De pelgrim achter hem draagt op zijn hoed de Jacobsschelp, teken van de pelgrimage naar Santiago.

Ook liet Schmidt, docent aan de katholieke universiteit Gent, enkele plaatjes zien van het fameuze Lam Gods van de gebroeders van Eyk dat in zijn woonplaats hangt, en waarover hij zelf ooit zo’n mooi boek heeft geschreven. De pelgrims die deel uitmaken van de stoet van mensen die samenkomen voor de aanbidding van het Lam.
Dat ziet er allemaal bekoorlijk en vredig uit, gevoegd bij de vriendelijk-Vlaamse toon van de spreker, maar ondertussen had dat wat Schmidt ons vertelde de nodige kritische potentie. Het is zoals op de site van de RvK staat, waar de lezing integraal terug te vinden is: dat valt je bij herlezing pas goed op.

Ik geef graag twee citaten door die prikkelen:

“We kunnen ons in de bijbel niet installeren. Er steekt in het hele verhaal iets zo diep, dat ook zo onwennig aanvoelt. Israël wordt geconfronteerd met zijn eigen identiteit, het moet nog worden datgene waar God het toe roept, het moet altijd weer op pelgrimstocht uit zichzelf naar zichzelf. Om God te vinden moet Israël de vreemdheid in, en vreemd worden aan wat het denkt zelf te zijn en wie God voor hen is. De Tora schenkt je een thuis, een identiteit, maar die bestaat in het loslaten van jezelf. De decaloog rukt ons uit onze thuis van herkenbaar houvast, en legt onze identiteit elders.

en

“Telkens wanneer geloofsgemeenschappen en Kerken, wezen ze katholiek of protestants of orthodox, zich geïnstalleerd hebben in hun weten en zekerheden omtrent God, telkens als hun dogmatieken en hun cultische of morele regels tot enige sleutel werden om God te kennen en tot enige weg om Hem te bereiken, hebben ze niet alleen alle geloofwaardigheid verloren, maar hebben ze mensenwerk tot Gods Woord verheven. Wij kijken vandaag terecht met huiver en afschuw naar wat fanatieke zekerheid in de moslimwereld kan teweegbrengen. Mensen die precies weten wat God wil, wie hij is, en die hem met geweld aan anderen willen opleggen. Het is evenwel echt niet lang geleden dat christelijke gemeenschappen anderen en elkaar hetzelfde aandeden. Onze geschiedenis is vol van dat afgodische bezitten van God en het uitspelen tegen anderen. Nooit werd iemand tot de brandstapels veroordeeld omwille van zijn  of haar schromelijk gebrek aan agape (liefde). Wel om andere opvattingen over woorden en leerstellingen, die God gevangen hielden, en die de politieke en militaire macht gebruikten als de  zuilen die de tempel van Dagon ondersteunden.”

Previous Post Next Post

No Comments

Leave a Reply