bevlieging

Toen ik rond de Kerst een paar dagen lamlendig in bed lag, vroeg één van de dochters: ‘Heeft papa soms een burn-out?’

Gelukkig bleek het de milde griep te zijn.
Maar ondertussen waart het spook van de burn-out rond in onze beroepskring. Ik heb er geen ervaring mee, maar het lijkt me geen pretje. Deel van de angst om volledig opgebrand te zijn, is dat je het volgens de ervaringsdeskundigen pas door hebt als het te laat is en ontkennen niet meer helpt.

Vorig jaar deed ik mee aan een online onderzoek naar bevlogenheid van predikanten. Vandaag een mail met een beknopte samenvatting van de resultaten. Het bureau dat het onderzoek uitvoert, heeft tevens een coachtraject ontwikkeld dat (hoe verrassend!) “aantoonbaar positief effect heeft op het verminderen van chronische stress en uitputting bij predikanten. Het percentage predikanten met burn-out daalde van 24,6% naar 4,1% en het aantal predikanten met hoge stress zakte van 88,4 % naar 34,6%.”(citaat uit de mail). Dat zijn mooie resultaten. Zelf kwam ik niet in aanmerking voor de coaching omdat ik bij de eerste peiling kennelijk “onvoldoende verschijnselen van stress en uitputting” vertoonde (het was ver voor Kerst…).

Als je de beknopte samenvatting van het onderzoek leest, valt wel op dat in de controlegroep van gestresste predikanten die geen coachingsgesprekken kregen aangeboden, het percentage spontaan halveerde, Hoe dat kan, wordt helaas niet uitgelegd.
Wat wel wordt vermeld zijn de twee factoren die burn-out bij predikanten kunnen veroorzaken: “namelijk een tekort aan ervaren steun van de kerkenraad en een gebrek aan hoop bij de predikant”.

Nu begrijp ik, waarom ik nog nooit door het virus getroffen ben!
Ik doe mijn best dat zo te houden…