19

Ik beschouw mezelf niet als hoog-liturgisch. Ik zit qua liturgie denk ik ergens tussen de uitersten van hoog en laag in (story of my life…?)

Als het nodig is, bijvoorbeeld bij een themaviering, ben ik gerust bereid vaste liturgische elementen als Kyrië en Gloria een keer over te slaan.
Aan de andere kant hou ik wel van een verzorgde liturgie. Wat dat is? Daarover verschillen de meningen en de smaken. Het heeft volgens mij te maken met een bepaalde manier van denken en doen, vanuit de liturgie.
Mijn voorbereiding begint bij een liturgische oriëntatie: Welke zondag in het jaar is het? Wat zijn de lezingen van de zondag? Vieren we de Maaltijd? Je begint bij de liturgische kleuring van de specifieke zondag en van daaruit worden de liturgische bouwstenen bij elkaar gezocht.

Meestal beginnen we dus met een Psalm, omdat dat nu eenmaal hoort. De Introïtus, om het in het kerkelijk potjeslatijn te zeggen. Die psalm kies ik niet uit, die is voorgegeven. Dat is zoals je het doet, als je vanuit de liturgie denkt.

Dat heel veel kerkgangers zich daar niet om bekreunen, en dat wij als professionele liturgievierders het daarom soms uit moet leggen, begrijp ik goed. Ieder zijn vak.
Zelf werd ik daar onlangs weer eens bij bepaald, toen we op die zondag waren begonnen met Psalm 18, en iemand mij bij het uitgaan van de deur zei: Ik vind 19 ook een hele mooie…

Tja, bij de liturgie zingen we niet altijd wat we mooi vinden… Misschien wel bij voorkeur niet…?!